Ήταν ένα αστικό σπίτι με αυλόγυρο στα περίχωρα της Lyon αρκετά συμπαθητικό με πρώτη ματιά. Όταν βρεθήκαμε στην πόρτα όμως έφαγα την πρώτη κρυάδα. Την πόρτα μας άνοιξε ένας κοντος μαύρος άνθρωπος που φορούσε μια λιβρέα κόκκινη σαν αυτές που φορούν οι μαϊμούδες στα τσίρκο. Έμεινα άναυδος και τον κοιτούσα σα χαζός. Μόλις συνήλθα το μάτι μου έπεσε στον τοίχο που βρισκόταν απέναντι από την είσοδο και είδα σε γιγαντοαφίσα τον Paul Bocuse με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος να με κοιτάει με βλέμμα «αφ’υψηλού». Η λαχτάρα όμως δεν με άφηνε να αντιληφθώ τα μηνύματα του σεφ. Ο θυρωρός, λοιπόν, μας συνόδευσε στη σάλα εστίασης όπου μας παρέλαβε αρχισερβιτόρος και μας τακτοποίησε στη ροτόντα μας.Αφού έκατσα λίγη ώρα και το έπαιξα άνετος συνομιλώντας με τη γυναίκα μου άρχισα να παρατηρώ το περιβάλλον γύρω μου. Εκεί έφαγα και τη δεύτερη κρυάδα. Ο Bocuse είχε χωρίσει το προσωπικό που είχε σχέσεις με το κοινό σε «πρώτους» σερβιτόρους επιφορτισμένους με το σερβίρισμα και την παρουσίαση των πιάτων, οι οποίοι ήταν ψηλοί και ξανθοί (δεν υπερβάλλω), σε «δεύτερους» σερβιτόρους, που δουλειά τους ήταν η συλλογή των πιάτων, που ήταν κοντοί και «μελαχρινά παιδιά» και τέλος ο διασκεδαστής με τη λιβρέα που ήταν ο πιο κοντός απ’ όλους και μαύρος. Η διαπίστωση του ρατσισμού του Bocuse μου χάλασε τη διάθεση.Με αποζημίωσε όμως με τα πιάτα του.
Η νοστιμιά τους βασίζονταν περισσότερο στις σάλτσες που πιστεύω ότι ήταν το μεγάλο ατού του Γάλλου σεφ ο οποίος ήταν αυτός που έδωσε ώθηση στη Γαλλική κουζίνα και την έκανε να ξεφύγει από τα όρια της χώρας, συμβάλλοντας στη δημιουργία της nouvelle cuisine.
Πήραμε το μενού “Grand tradition classique”, που περιελάμβανε κοτολέτες από φουά γκρα μαγειρεμένες σε “verjus” και γκοφρέ πατάτας, σούπα με μαύρη τρούφα, φιλέτα γλώσσας, γκρατιναρισμένα βλαστάρια αμπελιού Beaujolais, κοτοπουλάκι ψημένο μέσα σε κύστη μοσχαριού με μορχέλες, ποικιλία τυριών και γλυκά.Μου άρεσε το κοτόπουλο κυρίως για τη σάλτσα που το συνόδευε και όχι από το γεγονός ότι είχε μαγειρευτεί μέσα σε κύστη, πράγμα που δεν του πρόσδωσε τίποτα άλλο εκτός από εντυπωσιασμό. Επίσης ξεχώρισα και τη σούπα για τη νοστιμιά της την οποία την επισκίασε το γεγονός ότι έκαιγε και για να τη φας έπρεπε να περιμένεις αρκετή ώρα μέχρι να κρυώσει.Τα φαγητά του, σε γενικές γραμμές, ήταν νόστιμα όμως τα γλυκά του δε με ενθουσίασαν. Μου έβγαλε ένα baba au rum πνιγμένο στο σιρόπι και με απίστευτες ποσότητες από ρούμι που με λίγωσε.Δε θα επεκταθώ σε περαιτέρω κρίσεις διότι δε θυμάμαι και πολλά πράγματα μετά από τόσο καιρό αλλά είχα την αίσθηση ότι το τρίτο αστέρι δεν το άξιζε και ότι απλά του το είχαν δώσει τιμής ένεκεν για τη συμβολή του στην Γαλλική κουζίνα.
