Ένα ταξίδι στη Ρώμη θα ήταν αδιανόητο για εμένα χωρίς να επισκεφτώ το εστιατόριο La Pergola. Εστιατόριο με πολλές περγαμηνές, τρία αστέρια Michelin, τρία πηρούνια από το Gambero Rosso, 19 ½ πόντους από την Espresso και για πολλούς το καλύτερο στην Ιταλία.
Όμως δεν έχει κάποια θέση στα 100 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου του θεσμού “50 best restaurants of the world” του περιοδικού restaurant magazine. Θα πείτε «ε και λοιπόν;», και όμως τελικά έχει τη σημασία του. Το εστιατόριο θα το χαρακτήριζα Ιταλικό με Γαλλική αύρα. Βαρύς διάκοσμος, ακριβά έπιπλα, ασημένια σερβίτσια, καταπληκτική θέα, πολύ καλό σέρβις, μόνιμο sommelier, αλλά από φαγητό; Οι αξιολογητές του “50 best restaurants of the world” σε αντίθεση με του κριτικούς της Michelin δίνουν το μεγαλύτερο βάρος στο φαγητό και τείνουν να μη δίνουν σημασία στους υπόλοιπους παράγοντες που συνθέτουν μια επιχείρηση που λέγεται εστιατόριο. Και απ’ ότι φαίνεται, από το φαγητό του La Pergola δεν ενθουσιάστηκαν. Το ίδιο συνέβη και με εμένα. Οι δημιουργίες του σεφ Heinz Beck μου φάνηκαν συντηρητικές, κινήθηκαν στα όρια της ασφάλειας χωρίς να προτείνει κάποια καινούργια πρώτη ύλη ή κάποια νέα τεχνική και στο τέλος στα γλυκά που μου έφερε τα αυγά δεν είχαν χτυπηθεί καλά αποτέλεσμα να μυρίζουν. Τα κρασιά που πρότεινε ο sommelier όμως, ήταν άριστα και συνόδευσαν τέλεια τις δημιουργίες του σεφ.
ΦΑΓΗΤΟ
Το δείπνο ξεκίνησε φέρνοντάς μου βούτυρο κατά το Γαλλικό συνήθειο που δεν άγγιξα και ένα καταπληκτικό αγουρέλαιο το οποίο κατά τη διάρκεια του δείπνου το τσάκισα, κατόπιν έφερε ένα αδιάφορο καλωσόρισμα και η σειρά άρχισε με ταρτάρ μαγιάτικου που το συνόδευαν αγγούρι, πατάτες και βινεγκρέτ μαϊντανού. Δροσερό και ισορροπημένο πιάτο. Συνέχεια με καρπάτσιο τόνου, κρέμα wasabi, κύβους ζελατίνης αρωματισμένης με κύμινο, σπανάκι και παντζάρι σε δύο μορφές. Πιάτο καλύτερο από το πρώτο με πιο περίπλοκη γεύση. Τρίτο στη σειρά ήλθε γαρίδα που συνοδευόταν από κονσομέ χτενιού το οποίο αραίωνε σκόνη από αποξηραμένα λαχανικά. Περίπλοκη τεχνική αλλά το αποτέλεσμα δεν δικαίωνε την προσπάθεια. Νομίζω ότι η σειρά που βγήκε αυτό το πιάτο ήταν λάθος. Το καρπάτσιο ήταν έντονο πιάτο και κάλυψε γευστικά τις γεύσεις της γαρίδας. Ακολούθησαν τορτελίνια με τυρί ρικότα και κουκιά και κατόπιν γαρίδα τεμπούρα σε πουρέ από καλαμάρι τηγανιτό και σέλερι. Λεπτές γεύσεις, καλά εκτελεσμένες αλλά όχι ανεπανάληπτες. Βακαλάος με σάλτσα τσίλι, μαριναρισμένες αγγινάρες και φύλλο από μαύρη ελιά. Πολύ νόστιμο. Και το κυρίως γεύμα τελειώνει μάγουλα μοσχαριού μπρεζέ, κρέμα τυριού burrata, αντίδι και rice pops. Ακολούθησε ποικιλία τυριών, όπου ζήτησα να μου διαλέξουν Ιταλικά τυριά και το δείπνο τελείωσε με μια σειρά από γλυκά που με απογοήτευσαν διότι μύριζαν αυγό.
ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ
Πολύ καλή εξυπηρέτηση. Άριστη χρονική ροή των πιάτων. Στο τέλος ο σεφ βγήκε για να κουβεντιάσει με τους πελάτες.
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Βαρύς διάκοσμος, ασημένια σερβίτσια. Θα έλεγα ότι είναι ο τυπικός διάκοσμος που έχει επιβληθεί από τη Γαλλική λογική, προκειμένου να έχει μεγαλύτερες πιθανότητες ένα εστιατόριο να πάρει τρίτο αστέρι από τη Michelin.
ΛΙΣΤΑ ΠΟΤΩΝ
Πλούσια λίστα κρασιών στην οποία κυριαρχούν τα Ιταλικά κρασιά. Τα ποτήρια που δοκίμασα ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Santa Maddalena Mock 2012, Coppo Monteriolo 2010, Produttori Cormons Vino della Pace 2009, Guerrieri Gonzaga S. Leonardo 2006 και Tramin Roen 2011. Πολύ καλές οινοποιήσεις έδεναν άριστα με τα πιάτα που συνόδευαν.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Από άποψη περιβάλλοντος και εξυπηρέτησης έμεινα πολύ ικανοποιημένος. Από άποψη φαγητού, ενώ ήταν καλά εκτελεσμένα πιάτα (με εξαίρεση τα γλυκά στο τέλος) δε με συγκίνησαν. Ειδικά δε για τα λεφτά που πλήρωσα.
