Έχει βραδιάσει, έχω καθίσει στον καναπέ του σπιτιού μου αγκαλιά με τους καταλόγους του “Ramsay” και του “The square” προσπαθώντας να θυμηθώ τις γεύσεις των πιάτων που είχα φάει όταν είχα επισκεφθεί τα εστιατόρια αυτά. Μάταια όμως. Αυτό όμως που θυμάμαι όμως είναι ότι, αναπόφευκτα, είχα κάνει τις συγκρίσεις μου. Ξεκινώντας από το περιβάλλον, και στα δύο εστιατόρια ό διάκοσμος ήταν ουδέτερος και όχι κουραστικός. Επειδή έφαγα βράδυ την αίθουσα του “The square” θα την ήθελα πιο φωτεινή, ενώ στου “Ramsay” δεν μπορώ να έχω άποψη διότι έφαγα μεσημέρι. Η ποιότητα εξυπηρέτησης και στα δύο εστιατόρια ήταν άριστη με την προτίμησή μου να κλίνει προς το “Ramsay” εξ αιτίας μιας παρεξήγησης που έγινε με ένα σερβιτόρο όπου το θέμα το χειρίστηκαν με άψογο επαγγελματισμό. Στο μενού όμως παίρνει το πάνω χέρι το “The square”. Για κάθε πιάτο πρότεινε και διαφορετικό ποτήρι κρασιού και μάλιστα με πολύ καλό ταίριασμα. Εδώ ο σομελιέ του εστιατορίου κέρδισε τις εντυπώσεις. Για την ακρίβεια, ήταν το καλύτερο wine pairing απ’ όσα εστιατόρια έχω επισκεφθεί μέχρι στιγμής. Αποκορύφωμα ήταν ο συνδυασμός ενός πιάτου με foie gras που συνδυάστηκε υπέροχα με ένα μοσχάτο Αλεξάνδρειας από τη Μάλαγα, που σαν ταίριασμα μου έχει μείνει αξέχαστο. Γενικά τα πιάτα του Howard ήταν πιο επιθετικά από αυτά της Smyth στη γεύση και σε συνδυασμό με τα κρασιά που πρότεινε ταρακουνούσαν εντονότερα τις αισθήσεις που αφορούν τη γεύση. Διαβάζοντας τα μενού παρατήρησα παρατήρησα κάποιες ομοιότητες στις δημιουργίες των σεφ. Το “Ramsay” είχε ένα πιάτο “Pressed foie gras……..” και το “The square” ένα παρόμοιο σε εμφάνιση “Terrine of foie gras……….” όπου και τα δύο τα ταίριαζαν με μοσχάτο . Το “Ramsay” είχε “roasted turbot with……morels and wild garlic” και το “The square” “roasted scallops with……..wild garlic and morels”. Αυτές οι ομοιότητες όμως ήταν το κίνητρό μου για αυτό το συγκριτικό άρθρο και να καταλήξω στο “The square” vs “Ramsay” 1-0