Funky Gourmet

Ένα από τα εστιατόρια στην Ελλάδα που μπορούν να παίξουν, κατά τη γνώμη μου, σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη της Ελληνικής μαγειρικής στην παγκόσμια γαστρονομική σκηνή είναι το funky gourmet. Οι σεφ – ιδιοκτήτες του, ξεκίνησαν την επιχείρηση σαν private cheffing, και αργότερα δημιούργησαν το εστιατόριο στην περιοχή του Κεραμεικού. Η κουζίνα τους είναι καινοτόμος, οι δημιουργίες τους παίζουν με όλες τις αισθήσεις προκαλώντας τους συνδαιτημόνες με τα χρώματα, τις υφές, τη διαδικασία, την παρουσίαση και τη γεύση. Ίσως σε κάποια σημεία να το παρακάνουν, αλλά η συνολική αίσθηση που σου μένει, τελικά τους δικαιώνει. Η προσπάθειά τους έχει αναγνωριστεί με ένα αστέρι Michelin και μέσα από διάφορους ταξιδιωτικούς ιστότοπους, όπου οι τουρίστες ανάδειξαν το funky gourmet σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια στην Ευρώπη. Τις δημιουργίες αυτές βέβαια, αλλιώς θα τις κρίνει ένας ξένος που αγνοεί τις αναφορές τους κι αλλιώς ένας Έλληνας που γι’ αυτόν είναι εξέλιξη παραδοσιακών βιωμάτων. Ποιος τελικά θα είναι πιο αυστηρός κριτής;

ΦΑΓΗΤΟ

Η διαδικασία ξεκίνησε με τα κλασσικά, πλέον, καλωσορίσματα.

Πρώτα ήλθε η μαστίχα. Ένα παιχνίδι με μαστίχα υγρή μέσα σε μια κροκέτα και ένα gel μαστίχας. Οι δύο αυτές μπουκιές πάνω σε ένα κορμό δένδρου. Πολύ ενδιαφέρουσες υφές που μου άρεσαν πολύ, με το gel να έρχεται πρώτο στην προτίμησή μου. Γεύσεις διακριτικές, πολύ δροσερές και που πράγματι σου ανοίγουν την όρεξη.

Ακολουθεί το λαγόχορτο σε μορφή τσιπς πάνω σε πουρέ ταραμά. Δυνατό πιάτο που σου μπερδεύει τις αισθήσεις γιατί τα τσιπς έχουν μια διακριτική γεύση θαλασσινού όστρακου.

Αυγά αχινού με αλάτι αρωματισμένο με λάιμ. Τα αυγά αχινού είναι το πιο αγαπημένο μου θαλασσινό και αγαπώ να το τρώω με ελάχιστο λεμόνι την ώρα που τους βγάζω από τη θάλασσα. Έτσι δε θα έπρεπε να εκφέρω άποψη γι’ αυτό το πιάτο γιατί είμαι προκατειλημμένος για τον τρόπο που πρέπει να τρώγεται ο αχινός. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να μην πω ότι αυτό που έλειπε από αυτό το πιάτο ήταν η γεύση «θάλασσας».

«Πικ νικ» με μεζεδάκια μπουκιές. Μπαγκετάκι κριτσίνι για να συνοδεύσεις τη μαγιονέζα, κεφτεδάκι, σαντουιτσάκι μπόμπα με μπέικον σε μορφή ζελέ και αυγό ορτυκιού. Το αυγό, που πάντα φοβάμαι για τη μυρωδιά του, ήταν το πιο ενδιαφέρον από τις τέσσερις μπουκίτσες.

Κουλούρι Θεσσαλονικιώτικο, Κρητικό ανθόγαλα και ανθός αλατιού από τα Κύθηρα. Το κουλούρι ήταν πάρα πολύ ωραίο και όντως έμοιαζε με Θεσσαλονικιώτικο (μπόλικο σουσάμι και όσο πρέπει γλυκό) και το τυρί νοστιμότατο. Ένα πιάτο που αναδεικνύει Ελληνικό παραδοσιακό προϊόν και νομίζω ότι χρειάζεται να παρουσιάζονται τέτοια πιάτα σε εστιατόρια υψηλών προδιαγραφών, γιατί έχουμε πολλά Ελληνικά προϊόντα που αξίζει να τύχουν διεθνούς αναγνώρισης. Το πιάτο αυτό συνοδεύτηκε με μπύρα Χίου.

Σπανακόρυζο με κινόα αντί για ρύζι, συνοδεία sauce άνηθου. Το σπανακόρυζο είναι από τα λίγα φαγητά των παιδικών μου χρόνων που ακόμα δεν μπορώ να φάω. Όμως το πιάτο αυτό του funky gourmet το τσάκισα. Αρωματικό, παιχνιδιάρικο στο μάτι και τραγανό στη γεύση. Ταίριαξε πάρα πολύ ωραία με το κρασί που το συνόδευε.

Καραβίδα με μαγιονέζα από μελάνι σουπιάς. Νόστιμα και τα δύο. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν η κρούστα που είχε η καραβίδα, που έδινε μια νοστιμότατη αλμύρα στο θαλασσινό.

Σφυρίδα με χόρτα και σάλτσα σχοινόπρασου και σκόρδου. Κορυφαίο!!! Ακόμα το θυμάμαι γευστικά. Εντύπωση μου έκανε το «περιτύλιγμα» της σφυρίδας πως καταφέρανε να το κάνουν τόσο τραγανό.

Μαγειρίτσα. Το φουά γκρα έκανε, σαφώς, πιο ανάλαφρο το πιάτο και παραδόξως του ταίριαζε πάρα πολύ. Λέω παραδόξως διότι είμαι λάτρης της παραδοσιακής μαγειρίτσας, μάλιστα φυλάω στην κατάψυξη ψιλοκομμένη συκωταριά με αντεράκια για να έχω δια παν ενδεχόμενο. Το φουά γκρα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα, απλά ήθελα τη σούπα μια ιδέα λιγότερο όξινη, που όμως ισορροπούσε απόλυτα με το κρασί που συνόδευε το πιάτο.

Παστίτσιο που το συνόδευε sauce beurre noisette. Στην ουσία ένα μίνι κανελόνι γεμιστό, χωρίς γευστικές εκπλήξεις.

Χωριάτικη σαλάτα σε μορφή γρανίτας. Μεγαλειώδης σύλληψη και εκτέλεση. Όταν λιώνει στο στόμα ελευθερώνει την αλμύρα της φέτας, τη δροσιά του αγγουριού και το άρωμα του ελαιόλαδου. Από τα καλύτερα πιάτα που δοκίμασα. Αυτό το πιάτο οι σεφ δε θέλησαν να το συνοδεύσουν με κρασί για να μην καλυφθούν τα αρώματα του και πολύ καλά έκαναν. Ήταν μια πανδαισία.

Rib eye στην πέτρα. Νόστιμο το κρέας όμως η σάλτσα καπνιστής πάπρικας δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ταίριαξε ωραία με το κρασί.

Αυτό το πιάτο όμως ήταν ωραίο. Αρνίσιο παϊδάκι και καπνιστό σταμναγκάθι. Το παϊδάκι είχε παρασκευαστεί με τη μέθοδο sous vide αφού πρώτα είχε ψηθεί σε γκριλ για να πάρει άρωμα καπνιστό. Επίσης και το σταμναγκάθι είχε καπνιστεί. Καλομαγειρεμένο, τρυφερό και νόστιμο το αρνί, τραγανά όσο πρέπει τα χόρτα.

Φαγητό τέλος και ήλθε η ώρα για το γλυκό με ένα πέρασμα πρωτότυπο. Σοκολατάκι με φουά γκρα. Ωραίο ταίριασμα της λιπαρότητας του φουά γκρα με την πικράδα του κακάο.

Δίπλα. Μια ακόμα κορυφαία δημιουργία, παραλλαγή του παραδοσιακού αυτού γλυκού. Δίπλα γεμισμένη με παγωτό μέλι και από πάνω τρίμμα καρυδιού.

Σούπα σοκολάτας. Σοκολατένια σφαίρα με υγρή κρέμα σοκολάτας μέσα. Πρέπει να σπάσεις τη σφαίρα και να ανακατέψεις όλα τα υλικά και να τα φας σα σούπα. Αρκετά ενδιαφέρον πιάτο.

Και η ναυαρχίδα των γλυκών. Μακαρόν με γεύση μελομακάρονου. Τα ξυλαράκια κανέλλας με το υγρό άζωτο ελευθέρωσαν αρώματα που συνόδευσαν τη γεύση του γλυκού. Μοναδικό και απίθανο, τόσο στη παρουσίαση όσο και στη γεύση

ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ

Πάρα πολύ καλή ποιότητα εξυπηρέτησης, με τους σερβιτόρους πάντα παρόντες όταν τους χρειαζόσουν και ταυτόχρονα διακριτικοί όσο έπρεπε. Η μοναδική μου ένσταση είναι στη «θεατρικότητα» της παρουσίασης των πιάτων. Η παρουσίαση νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι πιο λιτή για να μην γίνεται κουραστική και για τους πελάτες αλλά και για τους σερβιτόρους. Γενικά είμαι της άποψης ότι σε ένα πιάτο, όσο αυτό είναι δυνατόν, ό,τι βρίσκεται μέσα πρέπει να είναι βρώσιμο, αλλιώς βάζεις σε μια περιπέτεια και τους σερβιτόρους που πρέπει να εξηγούν στους πελάτες τι τρώγεται και τους πελάτες να πρέπει να έχουν τεταμένη την προσοχή τους μη μπερδευτούν και φάνε λάθος πράγματα. Να σου εξηγεί κάποιος ότι δεν πρέπει να φας το όστρακο του στρειδιού γιατί είναι μόνο διακοσμητικό, είναι λίγο γλαφυρό και κινείται στα όρια της υποτίμησης της νοημοσύνης. Υποψιάζομαι όμως ότι αρκετοί θα το έχουν δοκιμάσει και εξ ου η αναγκαιότητα της επεξήγησης.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Παλιό κτήριο σε ένα πεζόδρομο στην περιοχή του Κεραμεικού. Η αίθουσα εστίασης βρίσκεται στον πάνω όροφο και μια αίθουσα ακόμα στο ισόγειο όπου εξυπηρετεί πολυπληθείς παρέες. Διάκοσμος με μινιμαλιστική διάθεση σε αποχρώσεις του μαύρου που ουδόλως σε κουράζει. Την τελευταία φορά που είχα πάει θυμάμαι ότι είχα ζεσταθεί πάρα πολύ. Τώρα η θερμοκρασία της σάλας ήταν σε ιδανικά επίπεδα και αισθανόσουν άνετα κατά τη διάρκεια του φαγητού.

ΛΙΣΤΑ ΠΟΤΩΝ

Δυστυχώς δεν κοίταξα την κάρτα των ποτών του εστιατορίου, αλλά οι επιλογές των ποτών που συνόδευσαν το μενού που έφαγα ήταν άριστες. Κρασί, ως επι το πλείστον, από την Ελληνική γη και με καλές οινοποιήσεις, ενδεικτικά θα αναφέρω το sauvignon blanc fumé του κτήματος Γεροβασιλείου. Το ταίριασμα με το φαΐ πολύ καλό, ειδικά η «μαγειρίτσα» με το πιο πάνω κρασί.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Με λίγα λόγια είναι ένα εστιατόριο που του αξίζουν οι διακρίσεις. Πιστεύω ότι θα γίνει ο πρεσβευτής της σύγχρονης Ελληνικής κουζίνας στον κόσμο και ότι ένα δεύτερο αστεράκι το αξίζει.

Οι ενστάσεις μου είναι όπως ανέφερα πιο πριν στη υπερβολή των επεξηγήσεων των πιάτων, και στη σύνθετη παρουσίαση τους (με μόνη εξαίρεση την εξαίσια παρουσίαση του «μελομακαρόν»), όπως επίσης στην τιμή που πλήρωσα. Όχι πως δεν τ’ άξιζε αλλά είναι το δεύτερο ακριβότερο εστιατόριο (με αστέρια) που έχω φάει μέχρι στιγμής στην Ευρώπη.

Ημερομηνία επίσκεψης :  Ιανουάριος 2014

Διακρίσεις : 2 αστέρια Michelin, χρυσός σκούφος 2014 από το περιοδικό Αθηνόραμα

Ιστότοπος : Funky Gourmet

Περιβάλλον : 8/10

Εξυπηρέτηση : 8/10

Λίστα ποτών : 7/10

Φαγητό : 9/10

Τιμή προς ποιότητα : 6/10

Συνολική αίσθηση : 10/10

ΒΑΘΜΟΣ : 48/60